De eerste Koh was Chang, behorend tot één van de grotere Thaise eilanden. Koh Chang staat bekend om haar prachtige jungle en is ook meteen één van de groenste eilanden waar we zijn geweest. Dat zagen we overigens pas de volgende dag. We kwamen na een reis van 13 uur vanuit Pnomh Penh 's avonds laat op het eiland aan. Als er een grensovergang in de reis zit, duurt het altijd extra lang. Onze backpacks waren al de grens met Thailand over, maar wij stonden weer eens lang in de rij om een stempel te halen.

Koh Chang is het grootste eiland van de Koh Chang archipelago, welke bestaat uit zo'n 50 kleine eiland(jes). Koh Chang begint een steeds populairdere bestemming te worden, maar biedt gelukkig ook nog wat mooie verscholen plekjes en bestaat voor een groot gedeelte nog uit jungle. Eén van deze nog iets meer verscholen plekken is Lonely Beach. Bij binnenkomst in Thailand hadden zowel Esmee als ik nog het idee om heerlijk te genieten van de desserted beaches, een weekje later kwam hier echter wel verandering in...

Dat Koh Chang een groen eiland is, is niet zonder reden. Van de vier dagen dat we er waren, waren er drie met slecht weer. Gelukkig was het regenseizoen nog niet begonnen en duurde de tropische regenbuien niet heel lang. En het was geen straf dat het weer even wat minder was: we vermaakten ons prima in de hangmatten in de hutjes bij ons resort Paradise Cottage. Het was inderdaad net een klein paradijsje. Midden in de jungle, uitzicht over zee en de hele dag goede loungemuziek op de achtergrond. Helaas deed de plaats waar we zaten op het eiland zijn naam eer aan. Lonely Beach werd na een paar dagen wel erg ‘lonely', dus besloten we onze backpacks weer in te pakken en uit te varen naar onze volgende bestemming: buureiland Koh Mak.

Koh Mak was volgens onze Lonely Planet ‘the kind of island that can melt your brain into never, ever wanting to leave'. Wie wil daar nou niet heen? Na dik 2 uur varen werden we afgezet op het eiland, zoals je ze alleen ziet in brochures. We hadden niets geboekt, maar ook hier werden we weer opgewacht door Thai die graag willen dat je op hun resort verblijft. Er stond ook een Westerse man tussen die ons vriendelijker aansprak dan de Thai. Michal kwam uit Polen en had met zijn Thaise vrouw Riam een klein resort met zeven bungalows, ver weg van alle grote resorts en met een eigen strand. Het bleek een goede keuze te zijn om daar te gaan slapen. Het waren hele lieve mensen die ons alles konden vertellen over het eiland, Riam kon heerlijk Thais koken en onze bungalow stond ook hier middenin de jungle, aan het strand.

Het eiland had op ons niet het effect dat we er nooit meer weg wilden gaan. Na twee dagen van de rust te hebben genoten en het eiland per scooter verkend te hebben, hadden we het wel weer gezien. Er was niet veel te beleven, behalve genieten van heel veel rust, want veel toeristen waren er niet. Thailand is voor de gemiddelde reiziger heel simpel begaanbaar en bereisbaar. Het land is dan ook al jaren een geliefde en veel bezochte vakantiebestemming. Ook de ‘backpackscene' is al aardig voorgekauwd en de meeste Thai zijn dan ook gewend aan de Farang (= buitenlander).

Het hoogseizoen in Thailand loopt normalitair van december tot en met april. Dit jaar heeft het land echter te kampen met een enigzins veranderend weerpatroon en (mede) daardoor teruglopende toeristenaantallen. Nu hoeven er van ons niet veel toeristen te zijn om onszelf te kunnen vermaken, maar twee dagen op een verlaten strand liggen was weer meer dan genoeg. We waren dan ook blij om weer de drukte van een stad op te zoeken. Bangkok werd de volgende stop!

Nadat we afscheid hadden genomen van Michal, Riam en hond Lusi reizen we bepakt en bezakt af naar de hoofdstad. Bangkok is niet zomaar een lullige hoofdstad, de stad groeit namelijk aan alle kanten uit haar jasje. Met met bijna net zo veel inwoners als in Nederland biedt de stad meer dan genoeg vermaak en vertier. We zochten de drukte weer op in de backpackerswijk, waar de beroemde en beruchte Khao San Road ligt. Een avondje stappen op Khao San Road mocht natuurlijk niet ontbreken. Deze straat met barren en clubs heeft niets met het echte Thailand te maken. Overal liepen backpackers, waren er Westerse restaurants en Thai die iets aan je willen verkopen. Langer dan 24 uur moet je er niet doorbrengen, maar voor de afwisseling was het leuk. Aan ontwikkeling in deze stad geen gebrek. We keken onze ogen uit in de shopping malls van een paar verdiepingen hoog met de duurste kleding- en automerken. (helaas niet weggelegd voor ons budget). Ook namen we een kijkje op één van de hoogste gebouwen in Bangkok. Op de 63e verdieping van het Lebua Hotel is The Tower Club met letterlijk een adembenemend uitzicht! De club is o.a. ontzettend populair, mede omdat er een scene uit de film Hangover II opgenomen is.

Na een paar dagen Bangkok gingen we met een busje verder naar het zuiden. De volgende en laatste plaats op het vasteland waar we 2 nachten hebben geslapen was Hua Hin. Deze nachten waren meteen de meest luxe nachten in Thailand, want we sliepen bij Bas en Els, vrienden van Esmee haar ouders. Zij zijn in januari geemigreerd naar Hua Hin, en wonen in een prachtige villa op een mooi resort. Voor ons een verademing na alle hostels waar we geslapen hebben. We werden heerlijk verwend met het ontbijtje elke ochtend als hoogtepunt. Het was fijn om weer even in een echt huis te zijn. Hua Hin is een gezellig stadje aan de kust met leuke avondmarkten en een paar goede restaurantjes, waar Bas en Els ons mee naar toe namen. De tussenstop in Hua Hin was een goede voorbereiding op het volgende eiland waar we naartoe zouden gaan: Koh Phangan.

Dit eiland is ook wel bekend vanwege de maandelijkse Full Moon parties op Sunrise Beach in de plaats Haad Rin. En laten wij nou net het geluk hebben gehad dat het op 6 april volle maan was. Niet dat je anders iets tekort komt. De Thai grijpen alles aan om een feest te geven. Zo bestaan er ook de Half Moon en Black Moon feesten in de jungle. Op dit eiland was het overigens de laatste keer dat we een poging waagden om ergens anders naartoe te gaan dan de plek waar alle toeristen op een kluitje zitten. Volgens onze reisbijbel was dit stuk van het eiland niet zo ver ontwikkeld als de plaats waar alle feesten gegeven worden , was er geen ATM, geen 7/11 (de Thaise supermarkt die overal is waar veel toeristen zijn) en een mooi, niet door drukte verpest strand. Voor de Full Moon party zouden we wel een taxi pakken. Mooie middenweg, dachten we. Maar één dag in ons hutje in de natuur was weer meer dan genoeg. Het was zeker erg mooi, maar er was werkelijk niets te beleven. Het was er helemaal uitgestorven. De ervaring op Koh Mak kwam weer bovendrijven en de volgende dag zijn we daarom maar verkast naar de plaats waar je, als je wilt, 24 uur per dag door kunt gaan. Dan maar veel toeristen om eens heen. En vanuit deze plaats was het prima te doen om de rest van het eiland te verkennen. Met aanpassen op de Full Moon party hadden we geen enkele moeite: in iedere hand een bucket (waar het eiland overigens op draait), fluoriserende verf en dito kleding, onwijs veel verschillende nationaliteiten en met duizenden partygangers dansen tot de zon opkwam!

Eiland nummer vier werd Koh Lanta aan de Westkust van Thailand in de Andaman Zee. Het eiland waar we de eerste aardige Tuk Tuk chauffeur in Thailand zijn tegengekomen. We kwamen weer 's avonds laat aan na een hele pittige dag reizen. In het donker is het altijd lastiger om een leuke slaapplek te vinden, dus we waren erg blij toen mr. Tam langs kwam rijden. Hij had een tas vol met brochures en was niet beroerd om langs elke accomodatie te rijden die ons aansprak, net zo lang tot we de leukste gevonden hadden. En dat zonder ons af te zetten: we mochten zelf weten hoe veel geld we hem gaven. We sliepen op Lanta New Beach Resort, gerund door een Islamitische familie (in het zuiden van Thailand zijn meer moslims dan boeddhisten). Toen we de volgende dag eenmaal geinstalleerd waren bij het zwembad kwam de Nederlandse Jessie naar ons toe. Ze stak een verhaal af over duiken en snorkelen en Esmee heeft toen besloten om haaar PADI te gaan halen. Dit betekende een extra lang verblijf op Koh Lanta. Esmee dook nog dezelfde middag de boeken in om te studeren en begon de volgende ochtend met haar eerste proefduiken. Ik heb deze dagen heerlijk gerelaxed op het strand/zwembad. Daarnaast heb ik per scooter het eiland verkend en het national park van Koh Lanta bezocht. Op woensdag 11 april (Esmee was rond 16.00 uur net terug van haar eerste duik en wilde net gaan beginnen met de theorie te leren en ik lag lekker aan het zwembad) brak er grote paniek uit: tsunami-alarm. Er werd geschreeuwd dat we hoger gelegen gebied op moesten zoeken. Een aardbeving van schaal 8.6 op de schaal van Richter bij Sumatra had het alarm veroorzaakt. Esmee en ik waren beide aardig in paniek en ik zag m'n leventje al aan me voorbij schieten. We waren gelukkig zo helder om alle belangrijke spullen, zoals onze paspoorten e.d., mee te nemen, de bungalow op slot te doen, een scooter te huren en als gekken naar boven te rijden en daar te wachten tot de golf zou komen. We hadden de scooter geparkeerd en waren nog steeds niet hoog genoeg. Uiteindelijk kwamen we na een stuk rennen door de jungle onder de rode mieren en schrammen aan bij een hoog appartementencomplex. Op het dakterras moesten we wel veilig zijn. We hadden daar meteen een prachtig uitzicht over Koh Lanta en de zee. Ondertussen hadden we vrienden gemaakt met een paar Thaise meiden. Eén van hen was de eigenaresse van het appartementencomplex. De stoerste van het stel, die erg leek op een Tomboy, ging weer naar beneden om bier, chips en sigaretten te halen. Perfect overlevingsvoedsel. Inmiddels ging de schemer inzetten, werden we lek gestoken door muggen, maar was het eiland nog steeds niet overspoeld. Lang leve de technologie: we werden op de hoogte gehouden van de situatie door de Blackberries en iPhones van onze nieuwe vrienden. Het bleek gelukkig geen herhaling van 2004 te worden, omdat de platen in de oceaan zo vriendelijk waren zich horizontaal in plaats van verticaal te verplaatsen, waardoor een tsunami uitbleef. Na een paar uur mochten we weer naar beneden. Onze scooter hadden we in de haast ergens op het eiland geparkeerd. De Thaise dames waren zo vriendelijk om ons te helpen zoeken, nadat ze ons bij hen thuis op een heerlijke geimproviseerd Thais diner hadden getrakteerd. Toen we 's avonds laat thuis waren, zat de schrik er nog goed en konden we maar moeilijk de slaap vatten. Esmee heeft na lang twijfelen en telefonischc contact met de duikschool uiteindelijk toch besloten om de volgende dag haar duikexamen af te leggen (natuurlijk heeft ze deze met goed gevolg afgelegd en heeft ze nu haar PADI) Op de dag van Songkran, het jaarlijkse waterfestival om het Thaise nieuwjaar in te luiden, hebben we het relaxed aan gedaan. Reizen werd deze dag afgeraden, dus bleven we nog een dagje op Koh Lanta. Toen ik 's ochtends verse broodjes ging halen kon ik maar net de Thaise kids met waterpistolen ontwijken. 'sAavonds, toen we iets gingen eten in de stad, konden we er helemaal niet meer aan de waterpistolen ontkomen. Drijfnat zaten we dan ook aan de lekkere Thaise maaltijd.

Na Koh Lanta hebben we de boot gepakt naar Koh Phi Phi. Na ruim een uurtje varen, kwamen we aan bij het eiland dat waarschijnlijk ooit een paradijsje is geweest, maar waar nu zo veel toeristen zijn dat daar niet veel meer van over is. Er lagen veel boten bij de pier, vol met mensen die een dagje naar Maya Bay gingen, het strand waar de film 'The Beach' opgenomen is. Voor 50 Euro kon je er heen varen en dat vonden we een beetje te veel geld voor een strand waar meer toeristen zijn dan zandkorrels en onze redenatie was dat met zo veel toeristen op één plek, het strand vast niet meer zo mooi zou zijn als in de film. Voor het strand gingen we naar Long Beach, 20 minuten lopen van het centrum. Daar was de zee nog turquoise van kleur zonder vuilniszakken of ander plastic. Gelukkig hadden we deze mooie spot gevonden. We zijn twee nachten op Koh Phi Phi gebleven en hebben toen de boot gepakt naar onze eindbestemming: Phuket.

Esmee was in december al eens een lang weekend op Phuket geweest en zat toen in het plaatsje Patong. Ze wist daarom dat we dit plaatsje moesten vermijden, vanwege het grote aantal oude vieze Westerse mannetjes die afkomen op Thaise vrouwen. We zitten nu in Phuket Town , een gezellig plaatsje met veel leuke winkeltjes en betaalbare hostels en restaurantjes. Marlies en Brian zijn enkele weken op vakantie in Thailand en waren gisteren (16 april) ook toevallig in Phuket, om vanaf hier weer verder te reizen. Het nachtleven in Phuket Town is niet zo bruisend als in Patong, dus besloten we alsnog om gisteren de taxi te pakken naar Patong. Vol verbazing liepen we over Bangla Road en hebben onze ogen uit onze kassen gekeken wat we daar allemaal aantroffen voor ‘figuren'. Het was in ieder geval een avond waarop de lachspieren weer goed getraind zijn. Vannacht gaan we rond 3 uur naar het vliegveld en komen we morgenochtend aan op Bali, Indonesië. We hebben al veel leuke tips van andere reizigers gekregen, dus ik denk dat we ons prima gaan vermaken. We sluiten waarschijnlijk af op de Gili Islands. Daarover de volgende keer meer!