Het is alweer enkele weken geleden dat ik via deze weg iets van mezelf heb laten horen. De laatste keer kwam mijn blog vanuit Vientianne, de hoofdstad van Loas. Gedurende de afgelopen weken hebben we echter zeker niet stil gezeten en ontzettend veel beleefd. Ik zal proberen om via deze weg weer enkele van deze belevenissen mee te geven.

Woensdag 15 februari kwamen we na een uurtje vliegen met Lao Airlines aan in Hanoi, de hoofdstad van Vietnam. Om maar meteen met de deur in huis te vallen: Vietnam is een land waar je oren, ogen en een neus te kort komt. Alleen al het lopen op straat, boodschappen doen, of eten in een restaurant (of op straat) is een hele belevenis op zich. Ga in Hanoi of Ho Chi Minh City maar eens op de hoek van de straat staan en je zal je geen moment vervelen! Sterker nog... ik heb momenten gekend dat m'n ogen bijna uit m'n oogkassen vielen vol van verbazing en verwondering. Neem daarnaast nog eens de bevolking en haar dagelijkse gewoontes en de geuren en geluiden om je heen en je zult begrijpen dat Vietnam een compleet andere wereld is dan de vertrouwde Westerse wereld.

Na eenmaal te zijn geland op het vliegveld van Hanoi namen we een taxi naar the Old Quarters. Volgens onze persoonlijke reisagent Lonely Planet een absolute must-sleep bij een verblijf in deze stad. De schemer deed ondertussen zijn intrede en nadat de taxichaffeur ons had gedropt was het nog best even een pittige zoektocht naar een geschikt hostel in een wirwar van steegjes, straatjes en ongelofelijk veel claxonerende Aziaten om eens heen. Tijdens de taxirit leerden we de Argentijnse Hernan kennen en hij stond erop ons te trakteren op een goed stuk Argentijns vlees en een fles wijn. Honger en dorst als we hadden gingen we hier maar al te graag op in.

Na een welverdiende nachtrust was de stad de volgende morgen in alle vroegte al in rep en roer. The Old Quarters had op dat moment meer weg van een verkapte slagerij. Terwijl wij nog op zoek moesten naar een lekker ontbijtje, werden de kippen en ganzen om ons heen doodnormaal onthoofd op de vroege morgen. Ook propt men gerust 20 vissen of slangen in een klein teiltje met een laagje water. Voor de Vietnamezen een heel gewoon ritueel en een delicatesse. Voor ons was dit toch wel weer even een verschil met het Hollandse broodje kaas. Kortom: Goodmorning Vietnam!

Niet alleen de ochtendmarkt was ‘even wennen', ook de kennismaking met de plaatselijke bevolking was vrij bijzonder. Vietnamezen zijn een volk op zich. Ze hebben de grootste moeite om op een normale toon tegen elkaar te praten. Het lijkt soms net alsof ze ruzie hebben. Tel daarbij de onvriendelijkheid (over het algemeen), het spugen op straat en het peuteren in de neus of in het oor bij op en je hebt misschien een beetje een beeld van hoe de gemiddelde Vietnamees zich in het openbaar gedraagt.

Grotendeels behoort dit gewoon tot hun cultuur, maar ik denk ook wel dat één en ander te maken heeft met de geschiedenis die zich in het land heeft afgespeeld. Na meer dan duizend jaar Chinese overheersing, werd Vietnam in de tiende eeuw onafhankelijk. In de negentiende eeuw werd Vietnam, samen met buurlanden Laos en Cambodja, gekoloniseerd door Frankrijk. De Fransen verlieten de kolonie na de Eerste Indochinese Oorlog, waarna Vietnam werd opgedeeld in een communistisch noordelijk deel en een anti-communistisch zuidelijk deel. Deze twee delen vochten door gedurende de Tweede Indochinese Oorlog, beter bekend als de Vietnamoorlog (1957 tot 1975), die uiteindelijk leidde tot een Noord-Vietnamese overwinning en een hereniging van de twee delen.

Vietnam heeft dus een rijke geschiedenis en we hebben ons daar tijdens het verblijf in Hanoi ook wat verder in verdiept door culterele bezoekjes te brengen aan o.a. het oorlogsmuseum, vrouwenmuseum en Hoa Lo gevangenis. Sinds de hereniging in 1976 is Vietnam een socalistische volksrepubliek. De Communistisch Partij van Vietnam heeft als enige politieke partij alle macht in handen. Op sommige vlakken is het communisme absoluut nog goed te merken, ook al zijn er wel merkbare verschillen tussen het noorden en zuiden van Vietnam. In het noorden van het land zijn bijvoorbeeld diverse websites (Facebook/Twitter e.d.) geblokkeerd, door het gehele land hangen propaganda posters en in diverse steden rijdt een omroepwagen met communistische teksten rond.

Tijdens ons verblijf in Hanoi hebben we onder meer nog een uitstapje gemaakt naar Halong Bay, een mooi stukje natuur met vele krijtrotsen in de zee en werden we uitgenodigd bij een in Hanoi wonend Nederlands gezin waar we een heerlijke maaltijd voorgeschoteld kregen. Helaas hebben we met het weer in het noorden van Vietnam niet veel geluk gehad en was het grotendeels bewolkt en viel er zo nu en dan wat regen. In het noorden van het land is het sowieso een stuk koeler dan het zuiden. We besloten dan ook om maar snel richting de zon te reizen. Dit reizen deden we per (sleeping)bus, waarmee we Hanoi tot Ho Chi Minh City (+/- 1600 km) konden reizen inclusief diverse stops in tussenligggende steden.

Het plaatsje Hue was onze eerstvolgende stop. Dit stadje hadden we achteraf misschien beter over kunnen slaan. Het regende bij ons bezoek aan Hue echt heel hard en na een middag ronddwalen door de stad en het hoogtepunt (de citadel) gezien te hebben, vertrokken we de volgende ochtend verder zuidwaarts. Hoi An was het stadje waar we later dezelfde dag nog aankwamen en waar gelukkig de zon weer ging schijnen. Hoi An is een onwijs gezellig plaatsje, dat bekend staat om haar tailor made producten. Het scoootervrije centrum van de stad leek met al haar gekleurde huisjes, vissersbootjes, lampionnen en vrolijke muziek wel op Disneyland. Daarnaast staat Hoi An bekend als hét gastronomische hoogtepunt van Vietnam en dat hebben we geweten met alle verse springrolls, heerlijke taartjes en ijsjes.

Of het door het weer komt, dat weet ik niet, maar de Vietnamezen in Hoi An waren een stuk vriendelijker dan in het noorden. Dat bleek helemaal toen we per toeval op een Vietnameze bruiloft aanbelanden. We hadden fietsen gehuurd om lekker naar het strand te fietsen. Nu wilden we niet de gebruikelijke route nemen, dus zodoende zaten we ineens middenin de buitenwijken van Hoi An. Niet heel bijzonder, maar wel indrukwekkend om te zien hoe de mensen leven als er geen toeristen in de buurt zijn. We zagen de oudste rouwtjes met ruggen zo krom, waarschijnlijk van een lang leven werken op de rijstvelden, dat het onbegrijpelijk is dat ze niet omvallen. Leuk en aardig zo'n route, maar de weg liep op een gegeven moment dood. Op de terugweg hoorden we ergens harde muziek vandaan komen met stemmen die mogelijk nog harder en valser klonken er bovenuit. Snakkend naar een zeebriesje, maar toch ook erg dorstig, besloten we een kijkje te nemen. Het moest een bruiloft voorstellen, maar het leek eerder op een openlucht café: geen schoon tot in de puntjes verzorgd trouwpartijtje, maar gewoon een ordinair zuipfestijn. Voor we het wisten werden we naar binnen getrokken en zaten we als eregasten aan tafel bij de 20-jarige bruidegom en 22-jarige bruid. Heel het dorp kwam ons gedag zeggen en moest ons even aanraken. Het enige wat ze uit wisten te brengen in gebrekkig Engels was of wij ook getrouwd waren en of we een baby hadden. Ondertussen hadden Esmee en ik om 12.00 uur al aardig wat eten en drankjes achter onze kiezen. Weigeren is niet netjes, dus ook de insecten, rauwe kippenpoten met een zelfgemaakte marinade en garnalen met schil (allemaal Vietnamese delicatessen) moesten we wegwerken. Al met al erg leuk om mee te maken en getuige te zijn van deze traditionele bruiloft.

Voordat we in het zuiden de drukte van Ho Chi Minh city (het vroegere Saigon) aandeden, zijn we met de bus in de badplaatsen Nha Trang en Mui Ne gestopt. Beide badplaatsen zijn enorm in ontwikkeling en vooral erg in trek bij de Russen. Dit volk pompt ontzettend veel Russisch geld in de badplaatsen en er wordt door de Vietnamezen dan ook veel (eten, clubs, bewegwijzering e.d.) afgestemd op de Russische medemens. In het Vietnamese hoogseizoen vliegen er elke dag ook vele vluchten vanuit Rusland op de luchthavens van Zuid-Vietnam, nu was het gelukkig wat rustiger op de stranden en konden we heerlijk een beetje bijbruinen. Op zaterdagavond organiseerde ons favoriete tentje (The Sailing Club) een Vietnamese beachparty. Op een gegeven moment waren we omgeven door onze nieuw opgedane vrienden uit Rusland en Vietnam.

De volgende dag zijn we naar één van de toeristische publiektrekkers van Nha Trang geweet. Een dagje naar Vinpearl, het pret- en waterpark dat alleen bereikbaar is met de langste kabelbaan ter wereld. Omdat Vietnamezen zelf niet graag in de zon komen hadden we, op een paar Russen na, het waterpark helemaal voor ons alleen. In Mui Ne was het hoogtepunt kitesurfen en zanduinen. Mui Ne is weer een stukje gemoedelijker dan Nha Trang en hier sliepen we in een heerlijk resort aan het strand. Het kitesurfen hebben we overgeslagen, maar in plaats daarvan hebben we het zandsurfen uitgeprobeerd.

Het zuiden van Vietnam is ook weer een stuk toeristischer dan het noorden. De plaatselijke verkopers zien ons als wandelende ATM's en in de zuidelijk steden hoorden we dan ook de gehele dag kreten als ‘'Hello, you buy something'' ‘'Same, Same but different' 'It's happy happpy hour'' e.d.

Het maakte hierbij voor bijvoorbeeld zonnebrillenverkopers geen verschil of je al een zonnebril op had, of voor schoenenpoetsers je geen schoenen aan had... Men probeerde constant de meest gekke dingen aan je te verkopen.
Enfin van de mooie zandstranden weer terug naar de hectiek van een stad.De Lonely Planet ‘waarschuwde' ons al: 'Fasten your seatbells' voor Ho Chi Minh City, de stad met meer dan 7 miljoen inwoners. In en rondom de stad is genoeg te zien en we hadden dan ook een druk programma, omdat we graag de stad, de Cu Chi tunnels, en de Mekong Delta wilden zien. We sliepen hier in een guesthouse (Royal Saigon Luesthouse, een tip van Esmee's moeder uit De Telegraaf) gerund door de Nederlandse Hans. Voor maar 10 euro per nacht hadden we een nieuwe kamer met computer, airco, en een stortdouche. Een luxe die we in tijden niet hadden gehad!

Hadden we ook wel nodig, want we moesten vier dagen achter elkaar de wekker zetten om 6 uur. De Cu Chi tunnels waren erg indrukwekkend. Je loopt toch over grond waaronder een tunnelstelsel aangelegd is van 250km lang die de Amerikanen tijdens de oorlog bijna niet wisten te ontdekken. Zelfs met napalmaanvallen die tot op de dag van vandaag zorgen voor kinderen die verminkt geboren worden, konden de Amerikanen er niet achterkomen waar de Vietnamezen zich verstopt hadden. Mr. Bin was onze gids en hij had zelf meegevochten tijdens de oorlog. Dit maakte de tour enigzins nog interessant. Maar alle toeristen die hem moesten volgen waren wat minder. Geen groepjes van vijf, maar van minimaal twintig liepen over het terrein foto's te maken.

Het verschil tussen arm en rijk in Ho Chi Ming City is enorm. Het feit dat je aan de ene kant van de straat een dikke Mercedes voorbij ziet rijden en op de andere hoek van de straat een moeder met een kind in armen ziet bedelen om wat eten te kopen is een gegeven, maar blijft gewoon schrijnend. Het verschil met Nederland zit daarnaast ook weer vol contrasten. In Nederland en andere Westerse landen klagen we bijvoorbeeld soms al wanneer we een paar dagen een uurtje moeten over werken. In Vietnam werkt iedereen bijna 16 uur per dag om enigzins rond te kunnen komen. Daarnaast hebben vele Vietnamezen ook een tweede of zelfs derde baan, omdat men aan één inkomen niet voldoende heeft.

Na de 2-daagse tocht over de Mekong en de verdere kennismaking met de tradities en werkwijzen van de Vietnamezen in deze omgeving, gingen we naar onze laatste stop in Vietnam: Phu Quoc Island. Even lekker bijkomen van drie hectische weken reizen door Vietnam, waarin we veel gedaan en gezien hebben. Het van A naar B gaan, het zien, ruiken, voelen, ervaren en beleven van een land is een doel en dagbesteding op zich. Aangezien we tot op heden enorm veel indrukken en nieuwe ervaringen opgedaan hebben, waren we wel even toe aan een bounty-eilandje a la Phu Quoc.

Phu Quoc Island staat in de boekjes omschreven als één van de weinige onontwikkelde bountyeilandjes van Azie. En daar was niets over gelogen. Samen met de Duitse Robin die we op de boot hadden ontmoet, hebben we ons een paar dagen in het paradijs gewaand met ons bungalowtje op het strand. Elke avond een zonsondergang, barbeque en wat biertjes het witte zandstrand. De laatste dag hadden we scootertjes gehuurd en zijn we op stranden geweest waar het leek alsof er nog nooit iemand gelopen had. Een ontzettend mooie afsluiting van Vietnam.

We hadden gehoopt dat we direct met een boot vanaf Phu Quoc Island naar Sihanoukville in Cambodja konden reizen. Helaas waren de geruchten niet waar en moesten we via het vasteland van Vietnam reizen om naar Cambodja te gaan. Ondertussen zijn we al een aantal dagen in Sihanoukville en hebben we ook hier weer diverse avonturen beleefd, maar deze houden jullie tegoed in een volgende Cambodja editie!