Op 18 april vlogen we in alle vroegte na 3 uur slaap van Phuket naar Bali. Het leven op straat was al in volle gang. Overdag is het veel te warm om iets te doen en zie je overal mensen op straat hangen of slapen. 's Nachts vinden de meeste activiteiten plaats of 's ochtends heel vroeg, het is maar net hoe je het bekijkt. Het was vrij druk op de weg, maar onze taxi was ruim op tijd op het vliegveld. In het vliegtuig riep de stewardess informatie om in het Engels en het Thais en dat laatste had ze beter achterwege kunnen laten. Er zat geen enkele Thai in het vliegtuig, alleen maar Westerse mensen. Daar ging even de hoop dat Bali anders zou zijn dan sommige Thaise eilanden, waar het soms zo Westers is dat je denkt dat je aan de Middellandse Zee ligt in plaats van aan de Thaise Golf. Gelukkig heeft Bali toeristen veel te bieden en ligt alles erg verspreid omdat het eiland 5561km² groot is. Bij aankomst pakten we een taxi naar het kustplaatsje Seminyak in het zuiden. Het bleek iets lastiger te zijn om een slaapplek te vinden dan dat we tot nu toe gewend waren in de andere landen. We zagen geen straten met hostels of locals die naar ons schreeuwden of we een kijkje wilden nemen bij hun hostel, maar veel meer verscholen resorts en hotels. Uiteindelijk kwamen we aan bij een nieuw hotel (altijd goed) met promotieprijzen (nog beter) vlakbij het strand (extra bonuspunten). De promotieprijs was 30 dollar per nacht en toen moesten we wel even slikken. De standaard ligt op Bali duidelijk hoger dan in bijvoorbeeld Laos, waar je voor 6 dollar per nacht met z'n tweeen onderdak hebt. Seminyak staat bekend om haar goede restaurants en bij wat navraag bleek het beste restaurant Made's Warung te zijn. We hadden nog geen vergelijkinsmateriaal, maar de saté, gado gado, de nasi en mie goreng waren inderdaad heerlijk. Op de kaart stond ook het welbekende gerecht 'rijsttafel'. De Nederlanders hebben duidelijk hun koloniale sporen achtergelaten. Wel meer woorden kwamen ons bekend voor, zoals gratis, dokter, notaris en gang. In Seminyak maakten we voor het eerst kennis met de Indonesische vriendelijkheid. Mensen waren soms zo vriendelijk dat ik in het begin dacht: 'Wat moet die persoon van me?' Maar ik ben er nu achter dat dat typisch iets voor deze cultuur is. Het is heel normaal om iemand die je niet kent niet alleen te groeten, maar ook meteen te vragen hoe het gaat, wat je naam is, hoe oud je bent, of je kinderen hebt en hoe het met je familie gaat. Uiteraard waren er ook veel Balinezen bij die iets wilden verkopen, maar vaak waren ze gewoon alleen maar vriendelijk. Een andere fijne bijkomstigheid was dat bijna iedere Balinees die met toeristen in aanmerking komt, Engels (en soms zelfs wat woordjes Nederlands) spreekt. Niet heel bijzonder misschien, maar wel een verademing na de vele handen-en-voeten gesprekken in de de voorgaande landen.

De eerste taxichauffeur in al die maanden die ons verstond was Dewa, die mij meteen maar Edwin van der Sar noemde en ons voorstelde om het eiland te laten zien tegen een redelijke prijs. Hij woonde al heel zijn leven op Bali en kon ons daar mooi over vertellen. De volgende dag stond hij op de afgesproken tijd klaar om ons naar Ubud te brengen, het populaire en cultureel verantwoordje hart van Bali. In Ubud hebben we twee dage n vertoefd en o.a. de prachtige rijstvelden, het apenbos (waar honderden Macaques in het wild leven) en één van de vele spa's bezocht. We sliepen in een homestay, waar 's ochtends het onbijt werd klaargemaakt door de Balinese eigenaar. Hier maakten we voor het eerst kennis met de jaffle, een hele dikke pannekoek met een hartige of zoete vulling naar keuze. Het was in ieder geval een goede bodem om onze tocht voor te zetten.

Na twee dagen stond Dewa weer klaar om ons, met wat leuke stops onderweg, naar Amed in het oosten van het eiland te brengen. Dit keer had hij zijn vrouw Rati meegenomen om hem te vergezellen op de terugweg. Ze sprak geen woord Engels maar ze moest wel glimlachen om alles wat we zeiden. De eerste stop was één van de grootste rijstterrassen van Bali. Een interessant systeem. Elk terras wordt voorzien van water dat trapsgewijs naar beneden stroomt. Het was voor Rati ook de eerste keer in haar leven dat ze het zag. Na heel wat foto's gingen we verder richting de vulkaan Gunung Batur. Vanaf een afstandje dan, want 1717 meter de lucht in zat niet bij de tour inbegrepen. Op een gegeven moment stopte Dewa midden op de weg: er was een Hindoe ceremonie bezig. Tientallen mannen en vrouwen met kinderen op hun schoot zaten geknield op de weg in afwachting van wat heilig water op hun hoofd en de heilige witte koe die ze even aan mochten raken. Nieuwsgierig dat we waren gingen we er middenin staan en al onze vragen werden beantwoord. De rijstkorrels op de voorhoofden waren bijvoorbeeld om de Hindoe goden te danken voor het vruchtbare land. Ze brachten offers in mandjes, zoals bloemen en munten om de slechte geesten te verjagen en de goede geesten te eren. Het was een kleurrijk en gezellig geheel en de kinderen deden vrolijk mee. Bijzonder om te zien. 93 procent van de Balinezen is Hindoe. Toch is Indonesie het grootste Islamitische land ter wereld. Na deze leuke en interessante onderbreking zetten we de tocht naar Amed voort.

Aan het einde van de middag kwamen we aan in Amed. Dewa was zo aardig om ons te helpen zoeken naar een accomodatie. Hij wilde natuurlijk dat we zouden verblijven bij één van zijn vrienden, zodat hij ook nog wat commissie zou kunnen vangen. Maar jammer voor Dewa zagen we op de weg naar Amed al borden langs de kant van de weg van een Nederlandse duikschool. In Tulamben, vlakbij Amed, licht een scheepswrak en deze plek staat bekend om haar prachtige duikspots. Esmee heeft kort geleden haar PADI gehaald en wilde dan ook graag van de gelegenheid gebruik maken om een aantal duiken in de omgeving te maken. Jukung Dive bood niet alleen duiken aan, maar had ook vier schitterende kamers. De deal is dat als je gaat duiken, kunt slapen voor een prikkie, dus dat hebben we natuurlijk gedaan. Terwijl Esmee de volgende dag ging duiken bij het USAT Liberty scheepswrak, heb ik genoten van de luxe die we op de kop hadden weten te tikken en heerlijk bij het zwembad en op het strand gelegen.

Na twee nachtjes slapen in Amed was het helaas tijd om Bali te verlaten en pakten we de speedboot naar Gili Trawangan, één van de drie kleine Gili Islands gelegen naast Lombok. Op aanraden van meerdere mensen mochten we de Gili Islands niet overslaan. En daar hebben we zeker geen spijt van gehad! We waren aanbeland in een paradijsje, waar geen auto's rijden maar paard en wagen. Waar geen politie is, maar een dorpshoofd om de lieve vrede te bewaren. Waar geen betonnen flats staan, maar kleine bungalows of homestays. Waar geen grote ketens zijn, maar kleine winkeltjes. De relaxte eiland-modus werkte aanstekelijk en we waren snel gewend aan de kunst van het niets doen; alleen een beetje snorkelen bij het turtle point, luisteren naar lokale reggaemuziek, rondjes over het eiland fietsen, en nasi eten op het strand of op de markt waren de activiteiten van de dag. Slapen deden we ook deels op het strand, want op onze kamer kwamen we daar nauwelijks aan toe...
Op Gili Trawangan zijn bijna geen Hindoes maar Moslims en dat hebben we geweten. We sliepen in een goedkope homestay en werden elke nacht om 5 uur wakker gemaakt door een bijzondere wekker: de valse schelle zangnoten uit de luidspreker van de moskee. Allah Akbar was het enige dat ik kon verstaan en ik kan me zoiets voorstellen dat het een oproep is om te bidden voor Allah, maar voor mijn gevoel was het een oproep om toeristen te pesten. Weer in slaap vallen was onmogelijk, want alle hanen op het eiland en weet ik veel wat voor beesten nog meer waren ook wakker en voor de familie naast ons leek 5 uur wel het meest productieve tijdstip van de dag. Het klonk als een kippenslachterij. Nu kunnen we er om lachen en een groot voordeel was dat we tenminste iets aan onze dagen hadden. Want die waren daardoor wel lekker lang. Een paar nachten op Gili Trawangan leken wel weken en ondanks de wekkende moskee is het een geweldig eiland en kom ik er misschien ooit nog wel eens terug.

Onze laatste twee nachten op Bali wilden we weer slapen in Seminyak (tevens redelijk dichtbij Denpasar Airport gelegen) want één nachtje in het begin was toch wel erg weinig voor zo'n leuk stadje. Zaterdag 28 april zijn we, na tien mooie Indonesische dagen, weer naar het vaste land van Azië gevlogen. Na een voorspoedige vlucht met Air Asia kwamen we zaterdagavond aan in wereldstad Kuala Lumpur, de hoofdstad van Maleisie.

Hier hebben we gisteren een verkorte citytoer gedaan en ondertussen zijn we, na een nachtelijke busreis, aangekomen aan de noordoostzijde van het schiereiland Maleisie. Hier liggen twee eilanden tegen elkaar aan; de prachtige Perhentian Islands. De Perhentians bestaan uit Perhentian Besar (groot) en Perhentian Kecil (klein). Hierover natuurlijk de volgende keer meer! Vandaag geen normale Queensday voor ons... Ik ga zo m'n Oranje zwembroek maar eens aantrekken en richting het fijne zandstrand en de helderblauwe zee. Vanavond maar eens kijken of we stiekem toch nog ergens een leuk ‘Oranje feestje' kunnen meepakken.