en Cambodja over. De grensovergang te voet ging geheel volgens Aziatische gewoonten:
Wehadden onze paspoorten afgegeven, want er moest een Cambodiaans visum in. We hadden er weinig vertrouwen in, maar soms heb je geen andere keus als je verder wilt komen.

Aan de kant van Vietnam zag alles er netjes uit.Een gloednieuwe poort gold als grensovergang naar Cambodja. Onze paspoorten lagen gelukkig klaar, alleen het wachten op de felbegeerde stempel nam aardig wat wachttijd in beslag. Zie voor je een hokje met vier strenge douanebeambten. De één checkt het paspoort, de volgende plakt het visum erin, de derde zet de stempel van het land en de laatste mag de datum van vertrek erin stempelen. Eenmaal over het stukje niemandsland heen gelopen, kwamen we eindelijk aan in Cambodja. Hier stond geen mooi gebouw, maar hokjes van spaanplaat afgedekt met oude kranten, waarin het douanepersoneel lag te slapen. Het krijgen van de Cambodjaanse stempel duurde extra lang, want nu waren de moeilijke taken verdeeld over mensen die in verschillende hokjes zaten. Voordat we weer verder konden reizen, was er nog één stop om het grensavontuur compleet te maken: een gezondheidscheck a $1 per persoon. Niemand uit onze reisgroep had daar natuurlijk behoefte aan. Onder die ene dollar kwamen we na lang protesteren uit, maar we mochten het land echt niet in zonder de check. Een oude Cambodjaan stond gewapend met een thermometer klaar om te meten of we koorts hadden. Ik was de laatste en bij mij sloeg de thermometer natuurlijk op hol, de temperatuur buiten was nou eenmaal warmer dan onze lichaamstemperatuur, en we mochten alleen verder op voorwaarde dat ik snel naar een dokter zou gaan. Maar natuurlijk. Nogmaals welkom in Cambodja.

Sihanoukville is het Scheveningen van Cambodja en ligt in het zuiden. Na de oorlog is deze stad in een paar jaar tijd uitgegroeid tot een badplaats die niet zou misstaan aan de Spaanse Costa's.Toch hebben we ons hier prima vermaakt en enkele heerlijke (strand)dagen meegepakt. Voor het strand gingen we een paar kilometer verderop liggen, op Otres Beach. Hier waren niet zo veel zonnebrillen-, fruit-, boeken- en sieradenverkopers, waren de strandtenten meer relaxed, en was het strand schoon en het water helderblauw. Genieten dus!We kwamen, hoe kan het ook anders, Nederlanders tegen die we op het Reggaefestival in Pai al hadden ontmoet. Met de Holland Crew (Lianne, Clim, Jonne, Reinoud, Esmee en ik) hebben we een dag een bootje gehuurd en een heerlijke dag op het water en verlate strandjes doorgebracht. Nu hebben we niet alleen maar gefeest, van de zon genoten en gevaren in Sihanoukville. Via Nederlandse contacten van Esmee kwamen we in contact met Jean Michel. Hij runt vlak buiten Sihanoukville een NGO en probeert op deze manier wat te kunnen betekenen voor de lokale bevolking. Twee maanden per jaar is hij in Cambodja om te kijken hoe het er aan toe gaat en toevallig was hij er nu ook en sliep hij ook nog eens in hetzelfde hostel als wij ook. Een paar jaar geleden heeft hij een kindertehuis (Sareka's House) opgezet voor kinderen van de vuilnisbelt. De meeste kinderen hebben wel ouders, maar in het huis zijn ze veel beter af. Ze krijgen daar de kans om naar school te gaan, mede door donaties vanuit Nederland. We mochten met Jean Michel mee om een kijkje te nemen en zodra de taxi de straat met het feestgedruis uitreed, werd ons duidelijk dat het een heftige middag zou worden. Uit de verte zagen we de kinderen op ons af komen rennen.We werden heel warm ontvangen. De kinderen hebben een fijn leven, maar het contrast met het gemiddelde Nederlandse kind, dat niet zonder computer en iPhone kan, was groot. De kinderen zijn gelukkig met wat ze hebben en dat is voornamelijk elkaar. Op zulke momenten besef je weer hoe goed wij het hebben. Als afluiting en afleiding deden we 's avonds nog wat biertjes met Jean Michel en Paul. Deze waren wel nodig om deze middag een plek te geven en om onze gedachten weer te verzetten.

Na een week was het mooi geweest in Sihanoukville en hebben we de bus gepakt naar Pnomh Penh, de hoofdstad van Cambodja. Michael, een oud-collega van Esmee bij Elephant Parade, woont hier en hij zorgde ervoor dat we konden slapen in één van de populairste hostels van Cambodja, Top Banana.

Phnom Penh is een kruising tussen het heden en verleden en wordt ook wel ‘the Pearl of Asia' genoemd. Toen we de stad binnen reden hadden we nog niet bepaald dit gevoel, aangezien de buitenranden van de stad uit sloppenwijken bestaan.Buiten de grote steden om lijkt het ook wel of Cambodja armer is dan Laos en Vietnam bij elkaar. Ook kennen ze nog niet echt een vuilnisdienst en ligt er buiten de steden onwijs veel opgehoopt afval. Eenmaal in de binnenstad aangekomen bleek deze gelukkig ook veel moois te herbergen. Met het verleden in het oog gehouden is de stad op dit moment nog enorm in ontwikkeling. Hoge gebouwen worden als paddestoelen uit de grond gestampt. Nieuwe wegen en dure westerse winkels sieren de hedendaagse straten.
Op vrijdag werden we uitgenodigd bij de openingsparty van een nieuwe bar van Top Banana's eigenaar en vierden we de verjaardag van Michael. De volgende dag bezochten we de Russische markt, genoten we van heerlijke sushi en bereiden we ons voor op een pittige zondag.

Zondag moesten we er namelijk aan geloven: het bezoeken van het genocide museum en de Killing Fields. We hadden deze dag een hele aardige Tuk Tuk chauffeur geregeld die ons overal heen bracht zonder continu te zeggen hoe veel geld we hem moesten betalen. Nu was dit over het algemeen een groot voordeel ten opzichte van Vietnam: de Cambodjanen zijn een stuk vriendelijker, beheersen de Engelse taal beter en minder onbeschoft en luidruchtig dan hun buren. Dat kan natuurlijk ook aan de temperatuur liggen. Ik zou me ook niet graag opwinden bij een temperatuur van gemiddeld 40 graden. Op naar een belangrijk stuk geschiedenis van het land. Maar hoe kun je je voorbereiden op een plek waar tientallen duizenden mensen ten onrechte zijn vermoord door het eigen volk?

Tijdens ons verblijf in Cambodja heb ik het boek ‘First they killed my father' gelezen. Een ontzettend heftig verhaal over de periode tussen 1975 en 1979 en de overheersing en martellingen van de Khmer Rouge. De Khmer Rouge stond onder leiding van Pol Pot en met zijn geïndoctrineerde aanhangers martelden en vermoordden zij meer dan 3 miljoen mensen die bijvoorbeeld gestudeerd hadden, een bril droegen of zachte handen hadden. Want slimme mensen kunnen in opstand komen en van domme mensen hoef je niets te verwachten. Kromme gedachte, maar zo dacht deze gestoorde gek. Het land was gedurende deze periode totaal afgesloten van de buitenwereld en de Cambodianen zijn door een hel gegaan. Met deze gebeurtenissen in het achterhoofd heb ik dan ook zeker respect opgebouwd voor de postiviteit van de meeste Cambodjanen. Ze kijken niet meer terug naar het verleden, maar zijn blij dat ze leven en een toekomst hebben.

Maar goed, terug naar ons bezoek aan de Killing Fields en genocide museum.De schok om deze plekken te zien was best groot, zeker omdat de schedels van de slachtoffers gewoon open en bloot zijn opgeborgen en je, wanneer je goed kijkt, zelfs zo nu en dan nog een tand of stukje menselijk bot op de grond ziet liggen. Het genocide museum was voorheen de S-21 gevangenis, waar vele Cambodianen gruwelijk werden mishandeld en hun laatste dagen hebben uitgezeten. De martelcellen en de foto's van alle gevangenen, van jong tot oud, die niets op hun kerfstok hadden, waren enorm aangrijpend. Om nog maar niet te spreken over de killing tree op de Choeung Ek Killing Fields, waar de hoofden van babies tegenaan werden gesmeten om vervolgens in massagraven te worden gedumpt. Er zijn kortweg geen woorden voor en meer woorden zal ik er dan ook niet aan vuil maken.

Van het ene stuk geschiedenis belandden we in het andere. Geen nare oorlogsverhalen meer, maar tempels zo oud dat het een wonder is dat ze er nog staan. Op maandag vertrokken we richting het oosten, naar Siem Reap om precies te zijn. Deze plaats is volgens Lonely Planet gedurende de afgelopen jaren één van de meest bezochte plaatsen ter wereld. En dat allemaal voor één ding: De tempels van Angkor. Angkor, het grootste tempelcomplex ter wereld verspreid over 25km² dat gebouwd is tussen de 9e en 15e eeuw. We hadden gehoopt dat het niet zo druk zou zijn met toeristen omdat het zo groot is, maar dat bleek een illusie te zijn toen we naar de zonsondergang wilden kijken. Kijken naar de zonsondergang en zonsopgang bij tempel Phnom Bakheng scheen een must-do te zijn. Met het kaartje dat we aan het einde van de middag gekocht hadden, konden we de andere dag ook weer naar de tempels. De vreugde van deze goede deal werd al snel teniet gedaan, toen we niet de enigen bleken te zijn met dit idee. Heel wat tuk tuks stonden te wachten toen onze chauffeur ons afzette aan de voet van de tempel. Het leek wel een attractiepark. Rijen dik stonden te wachten om de tempel op te klimmen. We waren bijna aan de beurt toen het bordje 'closed' neergezet werd. De tempel was te vol. De discussie aangaan heeft geen zin, al helemaal niet in die hitte, dus enigszins teleurgesteld gingen we maar weer terug naar Siem Reap. Je begrijpt dat we de volgende dag de zonsopgang maar overgeslagen hebben. Half 5 's ochtends opstaan en dan weer het risico lopen niks van die zon mee te krijgen, ging ons iets te ver. 7 uur was vroeg genoeg voor ons. Met een tuk tuk gingen we van de ene tempel naar de andere. De één mooier dan de ander!

We bezochten o.a. Angkor Thom, de tempel waar ook de film Tomb Raider opgenomen is. De tempel lag verscholen in de bossen, ingebouwd tussen de stenen kunstwerken. We sloten af met de bekendste van het stel: Angkor Wat. Na een halve dag waren we compleet afgepeigerd en door gezweet en besloten we om een koude douche en drankje te gaan scoren, wel konden we weer een ‘wereldwonder' op ons lijstje bijschrijven.

De highlights in Cambodja hadden we gezien, dus werd het tijd om naar onze volgende bestemming af te reizen: Thailand. Nadat in januari onze reis in het noorden van dit land begon, is nu het zuiden met haar mooie eilandjes aan de beurt. Ondertussen zijn we alweer een dikke week in Thailand en mogen we Koh Chang (relaxen in hammocks op tropisch Lonely Beach) Koh Mak (klein verlaten Thais eilandje) en bruisend Bangkok alweer aan onze opgebouwde reislijst toevoegen :-).

Tot en met 18 april mogen we genieten van de Thaise zon, het lekkere eten en vele andere mooie dingen. Op deze dag vliegen we met Air Asia vanaf Phuket naar Bali. Na 10 Balinese dagen vliegen we op 28 april vanaf Denpasar naar Kuala Lumpur in Maleisie. Op 14 mei vliegt Esmee dan terug naar Nederland en zij zet dan op 15 mei weer voet op Nederlandse bodem.
Na lang wikken en wegen heb ik echter besloten om nog een mooie spreekwoordelijke kers op de al zo lekkere taart te zetten. Ik heb besloten om mijn reis namelijk met een drietal weken te verlengen! Op 16 mei vlieg ik vanaf Kuala Lumpur door naar Melbourne in Australie. Vanaf deze stad ben ik van plan om in 3 weken tijd zoveel mogelijk mooie dingen aan de east coast van Down Under te gaan zien. Op 4 juni vlieg ik vanuit Sydney terug naar Asia en neem daar twee dagen later het vliegtuig richting Holland. Uiteindelijk hoop ik dan op donderdag 7 juni om 15.00 uur 's middags op Amsterdam Schiphol Airport te landen.